Terug uit de jungle

Het verblijf in Palumeu nadert zijn einde. Na het ontbijt gaan we om 9.30 uur op pad naar het dorp van de Indianen. Allereerst bezoeken we de basisschool. Drie klaslokalen zijn in gebruik. De leerjaren zijn georganiseerd in combi-klassen omdat er niet voldoende onderwijzend personeel te vinden is. Weliswaar bestaat in Suriname de verplichting voor jong onderwijzend personeel om tenminste 3 jaar in de binnenlanden te werken, maar dat blijkt (te) weinig soelaas te geven. Van Julius begrijpen we dat handhaving van de maatregel een probleem is. De mensen haken heel snel af, want er is verder niets. Ook de leermiddelen zijn minimaal. Het kantoor/archief van de school ziet er rampzalig uit. Zuiver op basis van particuliere initiatieven is hier met veel moeite en toewijding een schooltje opgebouwd. Wat is dan makkelijker dan het op orde houden van wat is bereikt? Het lijkt ons dat de regering van Suriname op dit punt ernstig tekort schiet. Een ander probleem is het schoolverzuim. Als de ouders naar hun (veraf gelegen) kostgronden gaan, moeten de kinderen mee en kunnen ze zomaar 1-2 weken onderwijs missen. Op onze tocht door het dorp zien we allerlei huisjes, meestal op palen. De open onderruimte is a.h.w. de woonkamer waar men overdag verblijft, de maaltijden bereidt etc.. Uiteindelijk komen we in de centrale dorpsruimte en ontmoeten daar 3 dorpsoudsten. Het gebouw is een open ronde ruimte (30-35m in diameter, de nok ca 10m hoog) met een rond puntdak. De dakbedekking is van de bekende palmbladeren vervaardigd. De akoestiek is fantastisch. Midden in de ruimte pratend, kun je het overal goed verstaan, ook als de spreker met zijn rug naar je toe staat. Een van de dorpsoudsten speelt muziek. Hij gebruikt de combinatie van een panfluit en een geheel uitgeholde schilpad (als klankkast). De tweede vlecht waaiers. Die worden gebruikt voor de verspreiding van het cassavedeeg over de bakplaat dan wel om vuur aan te wakkeren. Wij gebruiken ze om onszelf koelte toe te wuiven. De derde laat zien hoe sisaltouw wordt gemaakt. We wandelen verder en komen uiteindelijk uit bij de souvenir’winkel’. Iedereen vindt er wel iets van zijn gading. Gebrek aan kleine coupures is een probleem, want de dames hebben nauwelijks wisselgeld. Na de nodige inkopen keren we terug naar het resort. Er wordt een lichte lunch geserveerd. Na afloop zitten we met zijn allen nog gezellig in een kring buiten. Julius zingt nog een mooi lied. Dan is het wachten op de vliegtuigen. Het heeft gelukkig niet al te veel geregend, anders had de baan onbruikbaar kunnen zijn om veilig op te stijgen. We horen dat de regering plannen heeft om diverse landingsstrips te verharden, zodat de gevoeligheid voor de weersomstandigheden minder wordt. Dan is het zover, een twee-motorig vehikel staat klaar. We maken nog een tussenstop in Kajana (ca 20 minuten vliegen) om 2 passagiers af te zetten. Het gehobbel en geslinger valt alleszins mee, we zitten alleen wel errrrrrrrrug krap en er is onvoldoende ventilatie. Wat een hitte! Om 15 uur landen we weer op Zorg en Hoop. Het is de afsluiting van een heerlijk verblijf in de bush. De bus brengt ons in een uurtje (tussenstop voor geldwisselen) weer thuis aan de Copernicusstraat. De parbo vloeit rijkelijk, alle internet-apparaten worden weer intensief gebruikt. ’s Avonds gaan we met z’n allen nog eten bij Che Min, de beste ‘Chinees’ van Paramaribo. Thuis gekomen ter afsluiting nog koffie en rum.