Vogeltjesmarkt, zondagviering en slotfeest

Vanochtend staan we al om 6.15 uur op (slik) om de vogeltjesmarkt te bezoeken. De aanduiding markt dekt niet de lading. Het is een wedstrijd. Als we om 6.45 uur alvast het erf willen verlaten om de bestelde taxi op te wachten, blijkt het hek op slot. Geen nood, de fysieke souplesse is nog voldoende om over het manshoge hek te klimmen. Om precies 7.00 uur zijn we op de gewenste plek (het Onafhankelijkheidsplein) bij het gouvernementsgebouw. We zien op het open terrein een verzameling van in de grond geprikte stokken. Aan sommige hangt een vogelkooitje (met vogel), soms zelfs twee. Op de middenstrook van het terrein blijken verspreid over de lengte-as 4 sets van 2 leibordjes en 2 prikpalen te staan. In een rechte lijn dwars op de lengte-as staan de twee prikpalen tussen de 2 leibordjes opgesteld . Een van de aanwezige beoefenaren van deze sport legt ons uit: aan elk van de 2 prikpalen komt een vogelkooitje (met vogel) te hangen. Op aangeven van de scheidsrechter wordt geturfd hoeveel keren de vogeltjes hun snavel openen (en sluiten) voor de productie van een geluid. Per vogeltje is er 1 turver. De resultaten worden op de twee leibordjes bijgehouden. De time keeper staat met stopwatch klaar om precies na 15 minuten het telproces te stoppen. Na de eerste ronde van 15 minuten is er een onderbreking van 5 minuten. Dan begint een nieuwe wedstrijd van 15 minuten tussen 2 andere vogeltjes. Na wederom een pauze van 5 minuten is er nog een wedstrijd van 15 minuten met weer 2 andere vogeltjes. Vandaag zijn het wedstrijden tussen clubs. Men speelt vandaag de kwartfinale. Elke speelronde is als een set. Na 2 sets kan het gedaan zijn. Het kiezen van de vogeltjes per speelronde vergt tactisch inzicht. Er zijn veel meer vogelkooitjes dan er in de wedstrijden aantreden. Een andere deelnemer legt ons uit: voordat vogeltjes aantreden in een wedstrijd moeten ze uitvoerig worden getraind. Wennen aan de ambiance is daarin een essentieel onderdeel. Veel vogelkooitjes hangen er dus in het kader van training! Om de geluidsbewegingen van de snavel te stimuleren wordt vooraf naast het mannetje nog wel eens een vrouwtje gezet. Nu snappen we waarom soms 2 kooitjes aan een paal hingen. Een wedstrijd gaat tussen 2 mannetjes, ze maken de geluidsbewegingen ter afbakening van hun territorium. Het is duidelijk: wie de grootste bek heeft, wint. Later in het jaar zijn er soortgelijke wedstrijden tussen individuele deelnemers, waarbij de vogel die de ronde gewonnen heeft steeds mag blijven. Een afvalsysteem dus. Om 8.15 uur is het spektakel afgelopen. We koersen richting Zus en Zo voor ons ontbijt. Om 9 uur is het zover, de tent gaat open. Een uitsmijter en een paar koppen koffie doen wonderen.

Na het ontbijt zijn we precies op tijd voor de zondagsmis in de kathedraal. De meesten van onze groep arriveren bijna tegelijkertijd. We zijn nieuwsgierig hoe hier de misviering gaat. Er zijn accentverschillen. De gesproken en gezongen teksten lijken soms autonoom (en persoonlijk) te zijn gekozen. Het missaal geeft aan dat het in 2012 volledig is gemoderniseerd. De voorganger is een uitstekend zanger en goed spreker. Zijn linker assistent zingt ook een keer, maar dat moet hij maar niet te vaak meer doen. De voorganger heeft ook een persoonlijk woord speciaal voor de jeugd. Nieuw voor ons is ook dat we op een gegeven moment de kerkgangers naast ons de hand schudden en elkaar vrede toewensen. Na de dienst staat de voorganger met zijn assistenten buiten de gelovigen op te wachten om met elk een persoonlijk woord te wisselen. Alle dames krijgen een knuffel, de snoeperd ☺ ☺. Na afloop drinken we koffie of een verkoelend drankje in het Torarica Hotel; het is daar een luxe aangelegenheid. Daarna strijken we (weer) neer in Zus en Zo voor de lunch: ze hebben daar heerlijke salades: zoals Bang Bang (Vis) salade en Griekse salade. Na de lunch gaan we lopend naar huis; nu we de weg weten gaat dat in ca. 30-35 minuten. De rest van de middag doen we rustig aan, er staat immers nog een hele feestavond te wachten.

Om 20.00 uur gaan we per taxi naar de feestlocatie; het is een pand van Jules aan de Keizerstraat in het centrum van Paramaribo. Oorspronkelijk stond er een huis van kunstenares Nola Hatterman. Jules heeft (met eigen handen) het pand de afgelopen 2 decennia volledig verbouwd. Hij wil in dit pand een restaurant met een Surinaamse keuken vestigen. Het is nog rustig. Vanaf ca 21.00 uur druppelen de Surinaamse vrienden van Max binnen. De muziek wordt verzorgd door een DJ-duo. Jules heeft een lekker Surinaams buffet verzorgd. Gaandeweg de avond stijgt de stemming, er wordt flink gedanst. De Parbo en andere dranken (rum, wijn) vloeien rijkelijk. In het laatste uur voeren legendarische verzoeknummers uit ‘onze jaren 60’ de stemming ten top. Uiteindelijk loopt het feest om ca 2 uur ’s nachts ten einde. De meeste Surinaamse gasten zijn dan al vertrokken, want maandag wacht hun weer een werkdag. Na (een beetje) opruimen en terugkeer naar ‘ons’ huis, wordt het al gauw 3 uur voor we in ons bed rollen.